کیفیت محیط شهری
برنامه ریزی طراحی محور رویکردی میانی بین برنامه ریزی شهری و طراحی شهری محسوب می‌شود.
این رویکرد به دنبال عدم پاسخ گویی مناسب طرحهای سنتی توسعه شهری به مسایل کیفی موجود در محیط‌های شهری مطرح شده است.
به دلیل توجه این رویکرد به موضوع کیفیت محیط شهری و همینطور سنجش اثربخشی آن در نظام مدیریت فضاهای شهری،این مقاله ضمن بازشناسی مفهوم نظری این رویکرد، کاربست برنامه‌ای آن در ارتقای کیفیت محیط شهری در یک محدوده نمونه( فضای فرهنگی و هنری شهرتهران- تیاتر شهر و پهنه پیرامون) را مدنظر قرار می‌دهد و «دستور کار توسعه» را به عنوان یکی از ابزارهای عملیاتی کردن برنامههای پیشنهادی این رویکرد به کار میگیرد.
رشد سریع شهرها به خصوص شهرهای بزرگ، با ویژگی‌هایی چون، تمرکز زیاد جمعیت و فعالیت تاثیرات منفی بر محیط شهری داشته است.
در چنین شرایطی و با توجه به برآوردن نیازها و انگیزه‌های اساسی انسان در محیط‌های شهری، مفهوم کیفیت محیط شهری در ادبیات شهرشناسی، برنامه‌ریزی، طراحی و مهندسی شهری مورد توجه قرار گرفته است.
کیفیت محیط شهری تحت تاثیر مستقیم معیارهای محیط زیستی، کالبدی، اجتماعی و اقتصادی است.
ارزیابی کیفیت محیط شهری اولین گام در مدیریت نواحی سکونتی است که از عوامل زیادی متاثر می‌باشد از مهم‌ترین این عوامل می‌توان به آلودگی‌ها( هوا، آب، فاضلاب‌های شهری، زباله و..) اشاره کرد.
رشد سریع شهرها و توسعه کالبدی آن موجب بروز بحرانهای مختلف در زندگی شهری نظیر مشکلات محیطی و نزول کیفیت محیط شده است.
در پی این امر، لزوم توجه به مفهوم کیفیت و ارتقا آن در محیط‌های سکونتی در کنار توجه به مسایل کمی بیشتر احساس می‌شود.
در ایران نیز به دنبال افزایش شهرنشینی و سرعت بالای تغییرات در بافتهای شهری به دلایل مختلف، کیفیت محیط در نواحی شهری به شدت تنزل یافته است.
کیفیت محیط شهری یک مفهوم چند بعدی است که به عنوان یکی از ابعاد مهم کیفیت زندگی می‌تواند تاثیرات همه جانبه‌ای در زندگی شهروندان داشته باشد و با مفاهیمی همچون کیفیت مکان، ادراک میزان رضایت و نارضایتی ساکنین از محیط‌های سکونتی و غیره اشتراکاتی داشته و در بسیای از موارد به عنوان معانی مشابه قلمداد می‌شود.
منبع : کیفیت محیط شهری
نظرات شما عزیزان:
